استراتژی فرهنگی، آنچه که نیست...

جمهوری اسلامی از ابتدا به عنوان یک حکومت دینی نه تنها در برابر امور مادی بلکه در برابر امور معنوی نیز خود را مسئول می دانست، قوانینی مانند قانون حجاب نمونه ای از این رویکرد است. البته اهمیت این قوانین نه صرفا به عنوان قوانینی فردی، بلکه به عنوان قوانینی اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است. از ابتدای انقلاب نحوه ی برخورد با مسائل فرهنگی و اجتماعی موضوعی داغ بوده است، گاهی منادی برخوردهای فرهنگی اکبرپونزی ها بوده اند که نه تنها موافق آرای جمهوری اسلامی نبوده بلکه مخالف دیدگاه های ناب اسلامی نیز بوده است و تنها موجب هزینه زایی برای انقلاب اسلامی شده است. به هر حال پس از گذشت این سال ها هنوز در مواجهه با آسیب های اجتماعی و فرهنگی استراتژی خاص و مدونی طرح و ارائه نشده است. برای مثال صدا و سیمای ملی به عنوان بزرگترین منبع فرهنگی که به صورت اختصاصی شبکه های تلویزیونی را در اختیار دارد در برنامه ای دست به سانسور لگوی تیم رم میزند و در برنامه ای دیگر از منادیان سند 2030 به عنوان مهمان دعوت به عمل می آورد آنچه عامل این گونه برخورد هاست، نبود یک سند و راهبرد مشخص است.

نداشتن الگو و برنامه های مدون و مشخص فرهنگی موجب شده است که سازمان های سلبی از جمله نیروی انتظامی ... بیشتر به این قضیه ورود نمایند، برای مثال اگر کیفیت ماشین ها و جاده ها و فرهنگ رانندگی مطلوب می بود آیا لازم بود که در جاده ها سر هر پیچی مامور راهنمایی و رانندگی در حال ثبت سرعت باشد!! نگاه عمدتاً سلبی در کشور تنها به فکر راه حل نیست بلکه سعی در پاک کردن صورت مسئله دارد، گشت ارشاد، دعواهای بی خود پیرامون برگزاری کنسرت  در برخی شهرها، فلترکردن شبکه های اجتماعی و ... تماماً نشان دهنده ی نحوه ی برخورد سلبی با این قضایاست و البته زمانی که از فعالیت های ایجابی سخن گفته می شود مسئولین ذی ربط به انتشار چند بنر و پوستر در مورد مسائل فرهنگی اکتفا می کنند. ناگفته پیداست که این بنر ها و پوستر ها برای برخورد با این مسائل کافی نیست. بلکه زمانی که از فعالیت های ایجابی سخن گفته میشود یعنی استفاده از تمامی ظرفیت های فرهنگی و اجتماعی برای حفظ ارزش هاست، برای مثال قانون حجاب برای جمهوری اسلامی اهمیت زیادی دارد و سعی می کند در برنامه های تلویزیونی و تا حدودی سینمایی آن را رعایت نماید، حال گمان کنیم که جمهوری اسلامی میخواهد از طریق معرفی هنرمندان و یا افراد سرشناس حجاب را به عنوان الگوی مطلوب ارائه دهد آیا کسی در میان هنرمندان هست که بتواند الگو باشد؟ اگر افرادی هم باشند آنقدر کم هستند که تعدادشان به انگشتان دست نمی رسد. این در حالی ست که سبک زندگی هنرمندان که مورد توجه جوانان است نه تنها مورد تایید نیست بلکه تا حدودی ضد ارزش هم تلقی می گردد. در فروردین ماه امسال بازیگری که اتفاقا در فیلم های ارزشی بازی میکند از رقاصه ای در آمریکا حمایت کرده بود و حال در تیرماه خبر برخورد با چند رقاصه های اینستاگرامی را می شنویم، یعنی دو اتفاق متضاد تنها به فاصله ی دوماه در صفحه ی فرهنگی کشور اتفاق می افتد. اگر بنا بر برخورد با رقاصه ها بود چرا فضا سازی لازم جهت اقناع افکار عمومی انجام نشده است. فعالیت های ایجابی حتی می تواند فعالیت هایی از جمله تسریع در روند ازدواج و یا پیشگری در برابر آسیب های طلاق باشد. لازم است که گفته شود در هر ساعت بیش از 19 طلاق در کشور ثبت می شود یعنی در طول یک بازی فوتبال بیش از 28 خانواده از هم پاشیده می شود.

نهایتاً سخن گفتن از فعالیت های ایجابی بدون یک استراتژی و برنامه ی مدون قابل عمل نخواهد بود. امروز سازمان های ناکارآمد فرهنگی هر کدام بودجه های این بخش  را صرف کارهای روز مره ی خود می کنند و ستاد های مختلفی که هر روز بر تعداد آن ها اضافه می شود نه تنها موجب کارآمدی نمی گردند بلکه کارآمدی این نهادی و جبهه ای عمل کردن بخش های مختلف را مختل کرده اند. تا زمانی که فعالیت های فرهنگی و اجتماعی جمهوری اسلامی اکثراً در فعالیت های سلبی و سلیقه ای خلاصه گردد نه تنها شاهد حل مشکلات نخواهیم بود بلکه هر روز موجب گسست اجتماعی بین مردم و مسئولین و حتی درون مردم هستیم، امری که امروز افرادی چون علی نژاد و شبکه های بیگانه سعی در استفاده از آن را دارند، امروز راه حل تنها در یک برنامه ی مشخص است.