ماجرای آلودگی ها بیش از آنکه یک مشکل ناشی از صنعت باشد، مشکلی ناشی از خصلت ما ایرانی هاست. ما نه درگذشته زندگی می کنیم، نه در آینده، بلکه تنها به «حال» خویش نگاه می کنیم. از گذشته چیزی نمی دانیم، گذشته هاله ای است که هر کس بر اساس وضعیت کنونی خود به آن رنگ می زند، آینده نیز اساسا برای ما بی اهمیت است، برنامه ریزی بلند مدت به کنار، برنامه ریزی کوتاه مدت نیز در زندگی روزمره ما جایی ندارد. اساسا در حال زندگی می کنیم، اگر آب باشد تا بتوانیم از آب استفاده می کنیم تا در نهایت ذخایر آبی خود را هدر بدهیم، اگر هوا برای تنفس باشد آنقدر مواد آلاینده در فضا منتشر می کنیم که نتوانیم در آن نفس بکشیم. اساسا هیچ گونه مدیریتی را بر مبنای آینده نداریم. مسئولین نیز از این خاصیت ایرانی ها بی بهره نیستند. مدیریت منابع در حدی بغ رنج است که تنها زمانی که کف گیر به ته دیگ می خورد شاید فکری به حال بحران بکنیم در غیراین صورت هم مردم شاد هستند هم مسئولین، کسی هم پیگیر نیست که ای بابا آینده چگونه خواهد بود؟ خب امسال که بارش ها نسبت به سال گذشته کمتر شده است آیا از اکنون صحبتی مبنی بر استفاده درست برنامه ای برای تنظیم آب مصرفی و ... شنیده اید؟ وضعیت آب شهرهای بزرگ در سال آینده چیزی شبیه این روزهای آلودگی هواست هر روز باید منتظر باشیم که کدام منطقه آب نخواهد داشت این در صورتی است که اگر سیستم و برنامه ای برای استفاده ردست از آب هم اکنون پایه ریزی می شد شاید دچار چنین مشکلی نبودیم. نگران مسئله آلودگی هوا نباشید، اندک اندک بهار می رسد و با گرم شدن هوا و بر طرف شدن «وارونگی هوا» مسئله اصلی به آب بر میگردد و برای چند وقت فکر ما نیز از هوای آلوده پرت می شود و سال بعد دوباره همین آش و همین کاسه را خواهیم داشت. این در حالی بود که نه از سی سال پیش بلکه تنها در دو سال اخیر مدیریت جهادی گونه ای در زمینه آلودگی هوا انجام می شد شاید امروز با چنین تعطیلی هایی روبرو نبودیم. برای مثال در چند سال اخیر شعارهایی مانند استفاده از ماشین های CNG دار نیز رنگ و روی خود را باختند، دولت ها عملا کمکی برای سیستم حمل و نقل شهری انجام ندادند و حتی با سیاست های غلط خود باعث ایجاد کلان شهرهایی شده اند که برای مدیریت آن حال به مشکل خورده اند. البته تنها این دو نیست. تمامی مشکلات چند سال اخیر از بیکاری، ازدواج و ... نیز هیچ وقت حل نشده اند بلکه تنها از کنار آنها رد شده است که حالا باید بچرخیم و ببنیم در آینده قرار است این ها چگونه دامان کشور را بگییرند و چه بلایی را به سرمان بیاورند، اما آن زمان دیگر نه تنها مشکل با تعطیلی مدارس حل نمی شود بلکه باید منتظر اتفاقاتی به شدت مخرب تر بود.
همه قبیله من عالمان دین بودند
مرا معلم عشق تو شاعری آموخت
#سعدی
نوشتن را دوست دارم، چونان کودکی که به نقاشی عشق می ورزد و مانند کودک که نقاشی هایش همیشه زیبا نیست، متن های من نیز همیشه زیبا نخواهند بود؛ اما هر نقشی که کودک بر صفحه ی سفید کاغذ می زند نشانی از دل مشغولی ها و خواسته های اوست، ما از کودکی می آموزیم آن چه را می خواهیم و به آن چه می اندیشیم با نوشتن نشان دهیم.
دهم اردیبهشت 1397
(برای زمانی که مرگ وبلاگ ها فرا رسیده، نوشتن در وبلاگ بیشتر شبیه حدیث نفس است)
بایگانی
- دی ۱۳۹۸ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
